Για τις "παλιές" τις μέρες...

Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Σκέφτομαι τα παλιά τα χρόνια. Τότε που είχα δει πολύ λίγους χειμώνες αλλά ένα περισσότερο καλοκάιρι. Που έτρεχα στα χωράφια με τη γιαγιά και τον παππού κυνηγόντας κότες. Και ο θείος απέναντι έπαιζε φλογέρα, βάζοντας φαϊ στα αρνάκια να φάνε. Έξω κρύω. Τότε ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έλαμπε πάνα απ' τα κεφάλια μας διώχνοντας τα σύννεφα κια τσουρουφλίζοντας το σβέρκο μας. Τα ζαρομένα χέρια της γιαγιάς με είχαν πιάσει σε μια στιγμή για να με χαίδέψουν. Του παππού αργότερα... Π'ερασαν χειμώνες. Η μέση της γιαγιάς έσπασε, δεν βαστάει να τρέχει άλλο. Τα χέρια του παππού άλλο βάρος δεν αντέχουν. Κοιτάζουν εμάς με χαρμολύπη. Γιατί θυμούνται τους στίχουν: "Να 'ταν τα νίατας δυο φορές, τα γειρατειά καμία...", ξέροντας ΄΄ομως ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Και έτσι αρχίζουν να ξεχνάνε, να ξεχνάνε. Και κάποτε μας αφήνουν, απαρηγόρητους που δεν έχει βρεθεί, όπως έλεγε πριν χρόνια ένα μάθημα το ποτό απ'τον αράπη για να δώσουμε στη γιαγιά και στον παππού για να μείνουν ζωντανοί...

Στον παππού και στη γιαγιά