οσταλγός του Rock n Roll(δανεικό)

Βραδάκι. Ανοίγω τα mail μου και βρίσκω αυτό το τραγούδι. Την ημέρα που σε γνώρισα, θυμάσαι;

Κάποτε θυμάμαι πριν περάσουνε τα χρόνια
σ' ένα φωτισμένο μαγαζί μες στην Ομόνοια
χάζευα τον Έλβις, μύθο στη σκηνή...
Μέσα μου κυλούσε ο ρυθμός της συνοικίας
μα η φαντασία μιας τρελής επιτυχίας
έψαχνε τις νότες για να εκφραστεί...

Τι μου είχες πει εκείνη τη μέρα; Να κάτσουμε μαζί; Καλά θυμάμαι ακόμα δηδλαδή. Θυμάμαι που στο έπαιζα στη κιθάρα...

Στις οθόνες έβλεπα μια μάντρα λιμουζίνες
μολυσμένη ατμόσφαιρα, φώτα και λαμαρίνες
άχρηστα κουρέλια, τόνους πλαστικό...
Τέλειωνε το έργο και γραμμή για το Θησείο
γέρασε η αγάπη μας και μπήκε σε μουσείο
θύμα μες στο κόσμο τον ηλεκτρικό...

Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Και προβάλει σε οθόνη μυστική...
Η παράσταση, Rock 'N Roll...
Επανάσταση, Rock 'N Roll...
Φυλαγμένη μες στη μουσική...

Βόλτα στην αυλή μετά. Όπως πάντα, πριν μου πεις κάτι, σοβαρό ή αστείο.

Μου 'πανε μην μπλέξεις τα σκυλιά με τους ροκάδες
μα έτσι και δεν δούλευα θα τρώγαμε παπάδες
έπιασα λοιπόν δουλειά σε μαγαζί...
Κι όταν οι αγρότες εκτονώνονταν και φεύγανέ
παιζα τα σόλα που γι' αυτά με αποφεύγαν
κι οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σα χαζοί...
Έκανα αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο
μέσα σ' ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο
κόσμος ξεχασμένος, πιάνο κλασσικό.
Δεν είχα σπουδάσει σχεδόν τίποτα ως τώρα
μόνο της καρδιάς μου με συνέπαιρνε η φόρα
μα δεν έπαθα και τίποτα κακό...

Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Και μια δόση ιδιότροπη στη συνταγή...
Θέλει άνεμο, Rock 'N Roll...
Ανατολικό, Rock 'N Roll...
Μα στη Δύση να το φέρνουν οι ρυθμοί...

Όπως τότε που μας αποφεύγανε όλοι. Που είχαμε πάει κάτω από το δέντρο, να μη μας βλέπει κανείς...
Για να μη μας δουν οι συμμαθητές και το πουν στους γονείς...

Τώρα μες στο studio σαν είμαι βυθισμένος
στον καινούριο ήχο τριγυρνώ απελπισμένος
έχοντας μια σχέση επαγγελματική...
Aλλα μου αρέσουν να τ' ακούω κι άλλα όχι
μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε κόχη
και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική...

Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Νοσταλγός του Rock 'N Roll...
Στης λεπτής ισορροπίας το σκοινί...
Στη Μεσόγειο, Rock 'N Roll...
Στυλ υπόγειο, Rock 'N Roll...
Μα μονάχα με δυο στάσεις διαδρομή...


Μάλλον είμαστε ακόμη εκεί. Εγώ τουλάχιστον είμαι.

Τι γίνετε ρε;

Πριν λέγες μέρες είδα στην τηλεόραση (δε βλέπω πολύ) να δείχνουν ένα παιδάκι. Εκεί έλεγε: "ΣΥΝΕΛΗΦΘΕΙ Ο 10ΑΧΡΟΝΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΣ!". Και ο παρουστιαστής μιλαγε και μίλαγε. Έλεγε γιατί το έκανε, τι έκανε (με δραματικό τρόπο βέβαια, πουλάει πολύ), για την οικογένειά του κτλ.. Αυτό που θα ήθελα εγώ να ρωτήσω είναι γιατί τα είπε όλα αυτά ο παρουσιαστής; Μήπως για να βοηθήσει το παιδάκι ή την οικογένειά του; Όχι, ο λόγος που το έκανε ήταν ένας και μόνο ένας: τηλεθέαση.
Αυτό που έχω διαπιστώσει λοιπόν είναι ότι όλοι λένε, λένε, λένε, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Λες και θα βγεί τόποτα με το που μιλάνε συνέχεια; Λες ότι θα συμορφώσουν το παιδί; Τους ίδιους λόγους δε θα έχει να ξαναπετάξει πέτρες στους αστυνομικούς;

Όταν το νόημα χάνετε...

Περίεργο. Πριν λίγες μέρες, ήμουν μια χαρά. Τι έπαθα σήμερα και έπαψα να είμαι; Είναι που έρχοναι οι γιορτές (ποτέ δε μου άρεσαν) ; Τι θα συμβεί; Λες να συμβεί κάτι; Δεν ξέρεις. Ξέρεις μόνο πως πρέπει να συνεχίζεις. Όπως στο λένε οι άλλοι, για να πετύχεις κάτι. Εσύ δε βλέπεις να γίνετε κάτι τέτοιο. Όλα τα ίδια, μονότονα. Φίλοι που δεν ήταν ποτέ φίλοι, απλά για να μη νιώθουν χάλια σε πλησίασαν. Περίεργο. Νιώθεις σα να μην υπάρχει νόημα, όλα να συμβαίνουν άσκοπα. Θα μου πεις, είναι λόγο της ηλικίας, αλλά πες μου σε παρακαλώ, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και έκαναν να με πιάσουν πάλι τα υπαρξιακά μου; Η μοναχικότητα φταίει; Περίεργο. Γιατί, ρε γαμ.... δεν μπορείς να πάρεις μια απόφαση στη ζωή σου, που ενώ οι άλλοι να σου λένε το αντίθετο, εσύ να συνεχίσεις να την υποστηρίζεις; Πές μου ένα λόγο που αξίζει να διαβάζω, αν δεν μπορώ να πραγματοποιήσω αυτά που θέλω, τώρα. Τα "θέλω" που σκέφτομαι για το μέλλον, μπορεί να συμβούν. Τι γίνετε όμως με αυτά που θέλω να γίγουν τώρα; Πες μου ένα λόγο για εκείνο, ένα για το άλλο. Είναι όπως στα μαθηματικά. Για όλα χρειάζετε μια απόδειξη, όχι κάτι μισόλογα. Και γιατί ρε πούστη μου, όλα πρέπει να γίνονται ύστερα από μισό ή ένα χρόνο, ή άυριο; Που ξέρω εγώ ρε φίλε ότι αύριο δε θα με πατήσει μια νταλίκα στο δρόμο, και όλα μου τα θέλω θα πάψουν να υπάρχουν; Όχι, βέβαια, όπως μου λένε οι άλλοι, σίγουρα θα ζεις αυριο για να δεις όλα σου τα θέλω να πραγματοποιούνται. Και πως είσαι τόσο σίγουρος ρε φίλε; Ο ίδιος ο θεός είσαι; Ελπίζω αυτή τη φορά να με ακούσουν και να μη μου απαντήσουν με μισόλογα.

Ακόμα ψάχνω να βρω κάτι που να βγάζει ένα νόημα. Ίσως να είναι αυτή εδώ η "κατάθεση"
Περίεργο...

Πότε κοιτάχτηκες για τελευταία φορά στον καθρέπτη;

Βραδάκι. Αναμένο το καλοριφέρ. Λέω να κάνω ένα ντουζ. Το τελειώνω και βγαίνω από τη μπανιέρα. Το βλέμα μου πέφτει σε εκείνο το παλιό ολόσωμο καθρέπτη που μου είχες χαρίσει. Αρκετό καιρό έχω να κοιταχτώ φένεται, προσπαθώντας να με δω πραγματικά. Μαλλιά κοντά που προσπαθείς να τα κάνεις ίσια και είναι πατικομένα από το πολύ ζελέ. Πάντα σε ενδιέφερε η γνώμη των άλλων, παντα αυτή σε συμπλήρωνε. Τώρα όμως;
Μάτια γαλανά, που πολλές κοπέλες έχουν πει πως είναι ωραία. Τώρα αυτό που έχει απομείνει είναι μια παράξενη ομορφιά, θλιμένη, απόκοσμη. Μαύροι κλύκλοι κάτω από αυτά. όπως οι άσκοποι κύκλοι που γίνονται στη ζωή σου. Μαύροι. Στο σώμα φαίνονται τα κόκαλα. Διαγράφετε ο σκελετός, τη σάρκα την έχει καταποντήσει το Θ και το Π. Παρακάτω. Τα χέρια σου. Από μικρό που σε θυμάμαι, δεν έχουν αλλάξει. Τα ίδια μακριά, λεπτά, χλωμά δάκτυλα. Η ίδια απαλότητα που είχαν παραμένει. ίσως΄να είναι λίγο πιο τραχιά στις παλάμες. ίσως.

Κάποια στιγμή όλοι κοιτάμε τον καθρέπτη μας. Και ενώ μερικές φορές κοιτάζοντας το σώμα μας δεν βλέπουμε τίποτα απ' τη ψυή μας, ταυτόχρονα βλέπουμε και τόσα πολλά....

Τραγούδια στο σχολείο

Δευτέρα. Τελευταία ώρα. Μαζί, εγώ παίζοτνας κιθάρα στο θεατράκι και εσύ ακούγοντας. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη χορδή και μου ζητάς να παίξω το Imagine των Beetles

Imagine there's no heaven,
It's easy if you try,
No hell below us,
Above us only sky,
Imagine all the peoplel iving for today...

-όχι μου λες σαν τελειώνω αυτούς τους στίχους, δεν ταιριάζει σε αυτή τη φασαρία με τους άλλους από κάτω να τρέχουν. Σου χαμογελώ και ρίχνω το Every you, Every me των Placedo.

Sucker love is heaven sent
You pucker up, our passions spent
My heart's a tart
Your body's rent
My body's broken
Yours is bent .....

-Σου άρεσε; Σε ρωτάω με εκείνω το στραβό χαμόγελο. Καλό ήταν μου λές, το 'χεις πει και καλύτερα.
Χαμογελώ και πάλι. Χτυπά το κουδούνι για μέσα σε βλέπω που μου γυρνάς την πλάτη και πας για το τελευταίο μάθημα της ημέρας και εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι οι νότες για το τραγούδι Sond to Say GoodBye των Placedo & αυτό

"Song To Say Goodbye"You are one of God's mistakes,
You crying, tragic waste of skin,
I'm well aware of how it aches,
And you still won't let me in.
Now I'm breaking down your door,
To try and save your swollen face,
Though I don't like you anymore,
You lying, trying waste of space.
.Before our innocence was lost,
You were always one of those,
Blessed with lucky sevens,
And the voice that made me cry.
My Oh My.

Η νύχτα που σε μαγεύει

Βράδυ. Στην πόλη σκοτάδι. Δεξιά η πλατεία με την παιδική χαρά που θυμάσε πως πήγαινες και εσύ παλιά μερικές φορές και αριστερά ένα σχολείο. Τα μαγαζιά κλειστά και ούτε ψυχή στο δρόμο, εκτός από καναν δυο που παραπατάνε και κουβεντιάζουν μπερδεύοντας τα λόγια. Εσύ περπατάς. Τα ρολά στα μαγαζιά κατεβασμένα και πιο δίπλα οι τοίχοι καλυμένοι με γκράφιτι. Θυμάσε που είχες κάνει και εσύ ένα κάποτε; Σπου άρεσε τότε να ζωγραφίζεις, αν και αυτό έμεινε στο παρελθόν. Περπατάς. Οι λάμπες τρεμοσβήνουν και η ίδια λάμπα που είχες προσέξει πριν από καιρό στις βόλτες σου πως είναι καμένη, εξακολουθεί να μην βγάζει φως. Οι περισσότεροι πάντα σε έλεγαν χαζό πως σου αρέσει ένα τέτοιο μέρος στις 4 το χάραμα και εσύ διαφωνούσες. Πάντα διαφωνούσες, πάντα το έβρισκες γοητευτικό και να σε ηρεμεί. Πάντα και ένα καινούργιο σοκάκι να ανακαλύψεις πάντα και ένα καινούργιο άτομο να δεις να περιφέρετε στο δρόμο. Και να που σε οδήγησαν τα βήματά σου. Δίπλα στο κάστρο, όπου τη φίλησες για τελευταία φορά. Το θυμάσε και χαμογελάς. Ρε τι ωραία είναι να θυμάσε την πρώτη σχέση με την οποία είχες επαφή, έστω και με τα φιλιά... Δίπλα μερικοί θάμοι. Μπορείς να τους μυρίσεις τώρα που δεν υπάρχουν αμάξια με τα καυσαέρια και όλο το βουητό τριγύρο. Λίγες φορές έχεις νιώσει τόσο ωραία. Ολόκληροι οι δρόμοι μιας ολόκληρης (κτηριακά, ψυχικά όμως.....) πόλης στη διάθεσή σου. Και πρωχοράς. Έχεις τόσο πολύ περπατήσει που τα πόδια σου σε πηγαίνουν μόνα τους. Και να μπροστά φυτώνει το σπίτι σου!. Βγάζεις τα κλειδιά, μπαίνεις μέσα, άντε και να ανέβεις μερικά σκαλιά ακόμα... και να πέσεις για ύπνο...

Για τις "παλιές" τις μέρες...

Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Σκέφτομαι τα παλιά τα χρόνια. Τότε που είχα δει πολύ λίγους χειμώνες αλλά ένα περισσότερο καλοκάιρι. Που έτρεχα στα χωράφια με τη γιαγιά και τον παππού κυνηγόντας κότες. Και ο θείος απέναντι έπαιζε φλογέρα, βάζοντας φαϊ στα αρνάκια να φάνε. Έξω κρύω. Τότε ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έλαμπε πάνα απ' τα κεφάλια μας διώχνοντας τα σύννεφα κια τσουρουφλίζοντας το σβέρκο μας. Τα ζαρομένα χέρια της γιαγιάς με είχαν πιάσει σε μια στιγμή για να με χαίδέψουν. Του παππού αργότερα... Π'ερασαν χειμώνες. Η μέση της γιαγιάς έσπασε, δεν βαστάει να τρέχει άλλο. Τα χέρια του παππού άλλο βάρος δεν αντέχουν. Κοιτάζουν εμάς με χαρμολύπη. Γιατί θυμούνται τους στίχουν: "Να 'ταν τα νίατας δυο φορές, τα γειρατειά καμία...", ξέροντας ΄΄ομως ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Και έτσι αρχίζουν να ξεχνάνε, να ξεχνάνε. Και κάποτε μας αφήνουν, απαρηγόρητους που δεν έχει βρεθεί, όπως έλεγε πριν χρόνια ένα μάθημα το ποτό απ'τον αράπη για να δώσουμε στη γιαγιά και στον παππού για να μείνουν ζωντανοί...

Στον παππού και στη γιαγιά