Η νύχτα που σε μαγεύει

Βράδυ. Στην πόλη σκοτάδι. Δεξιά η πλατεία με την παιδική χαρά που θυμάσε πως πήγαινες και εσύ παλιά μερικές φορές και αριστερά ένα σχολείο. Τα μαγαζιά κλειστά και ούτε ψυχή στο δρόμο, εκτός από καναν δυο που παραπατάνε και κουβεντιάζουν μπερδεύοντας τα λόγια. Εσύ περπατάς. Τα ρολά στα μαγαζιά κατεβασμένα και πιο δίπλα οι τοίχοι καλυμένοι με γκράφιτι. Θυμάσε που είχες κάνει και εσύ ένα κάποτε; Σπου άρεσε τότε να ζωγραφίζεις, αν και αυτό έμεινε στο παρελθόν. Περπατάς. Οι λάμπες τρεμοσβήνουν και η ίδια λάμπα που είχες προσέξει πριν από καιρό στις βόλτες σου πως είναι καμένη, εξακολουθεί να μην βγάζει φως. Οι περισσότεροι πάντα σε έλεγαν χαζό πως σου αρέσει ένα τέτοιο μέρος στις 4 το χάραμα και εσύ διαφωνούσες. Πάντα διαφωνούσες, πάντα το έβρισκες γοητευτικό και να σε ηρεμεί. Πάντα και ένα καινούργιο σοκάκι να ανακαλύψεις πάντα και ένα καινούργιο άτομο να δεις να περιφέρετε στο δρόμο. Και να που σε οδήγησαν τα βήματά σου. Δίπλα στο κάστρο, όπου τη φίλησες για τελευταία φορά. Το θυμάσε και χαμογελάς. Ρε τι ωραία είναι να θυμάσε την πρώτη σχέση με την οποία είχες επαφή, έστω και με τα φιλιά... Δίπλα μερικοί θάμοι. Μπορείς να τους μυρίσεις τώρα που δεν υπάρχουν αμάξια με τα καυσαέρια και όλο το βουητό τριγύρο. Λίγες φορές έχεις νιώσει τόσο ωραία. Ολόκληροι οι δρόμοι μιας ολόκληρης (κτηριακά, ψυχικά όμως.....) πόλης στη διάθεσή σου. Και πρωχοράς. Έχεις τόσο πολύ περπατήσει που τα πόδια σου σε πηγαίνουν μόνα τους. Και να μπροστά φυτώνει το σπίτι σου!. Βγάζεις τα κλειδιά, μπαίνεις μέσα, άντε και να ανέβεις μερικά σκαλιά ακόμα... και να πέσεις για ύπνο...