Πότε κοιτάχτηκες για τελευταία φορά στον καθρέπτη;

Βραδάκι. Αναμένο το καλοριφέρ. Λέω να κάνω ένα ντουζ. Το τελειώνω και βγαίνω από τη μπανιέρα. Το βλέμα μου πέφτει σε εκείνο το παλιό ολόσωμο καθρέπτη που μου είχες χαρίσει. Αρκετό καιρό έχω να κοιταχτώ φένεται, προσπαθώντας να με δω πραγματικά. Μαλλιά κοντά που προσπαθείς να τα κάνεις ίσια και είναι πατικομένα από το πολύ ζελέ. Πάντα σε ενδιέφερε η γνώμη των άλλων, παντα αυτή σε συμπλήρωνε. Τώρα όμως;
Μάτια γαλανά, που πολλές κοπέλες έχουν πει πως είναι ωραία. Τώρα αυτό που έχει απομείνει είναι μια παράξενη ομορφιά, θλιμένη, απόκοσμη. Μαύροι κλύκλοι κάτω από αυτά. όπως οι άσκοποι κύκλοι που γίνονται στη ζωή σου. Μαύροι. Στο σώμα φαίνονται τα κόκαλα. Διαγράφετε ο σκελετός, τη σάρκα την έχει καταποντήσει το Θ και το Π. Παρακάτω. Τα χέρια σου. Από μικρό που σε θυμάμαι, δεν έχουν αλλάξει. Τα ίδια μακριά, λεπτά, χλωμά δάκτυλα. Η ίδια απαλότητα που είχαν παραμένει. ίσως΄να είναι λίγο πιο τραχιά στις παλάμες. ίσως.

Κάποια στιγμή όλοι κοιτάμε τον καθρέπτη μας. Και ενώ μερικές φορές κοιτάζοντας το σώμα μας δεν βλέπουμε τίποτα απ' τη ψυή μας, ταυτόχρονα βλέπουμε και τόσα πολλά....