Όταν το νόημα χάνετε...

Περίεργο. Πριν λίγες μέρες, ήμουν μια χαρά. Τι έπαθα σήμερα και έπαψα να είμαι; Είναι που έρχοναι οι γιορτές (ποτέ δε μου άρεσαν) ; Τι θα συμβεί; Λες να συμβεί κάτι; Δεν ξέρεις. Ξέρεις μόνο πως πρέπει να συνεχίζεις. Όπως στο λένε οι άλλοι, για να πετύχεις κάτι. Εσύ δε βλέπεις να γίνετε κάτι τέτοιο. Όλα τα ίδια, μονότονα. Φίλοι που δεν ήταν ποτέ φίλοι, απλά για να μη νιώθουν χάλια σε πλησίασαν. Περίεργο. Νιώθεις σα να μην υπάρχει νόημα, όλα να συμβαίνουν άσκοπα. Θα μου πεις, είναι λόγο της ηλικίας, αλλά πες μου σε παρακαλώ, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και έκαναν να με πιάσουν πάλι τα υπαρξιακά μου; Η μοναχικότητα φταίει; Περίεργο. Γιατί, ρε γαμ.... δεν μπορείς να πάρεις μια απόφαση στη ζωή σου, που ενώ οι άλλοι να σου λένε το αντίθετο, εσύ να συνεχίσεις να την υποστηρίζεις; Πές μου ένα λόγο που αξίζει να διαβάζω, αν δεν μπορώ να πραγματοποιήσω αυτά που θέλω, τώρα. Τα "θέλω" που σκέφτομαι για το μέλλον, μπορεί να συμβούν. Τι γίνετε όμως με αυτά που θέλω να γίγουν τώρα; Πες μου ένα λόγο για εκείνο, ένα για το άλλο. Είναι όπως στα μαθηματικά. Για όλα χρειάζετε μια απόδειξη, όχι κάτι μισόλογα. Και γιατί ρε πούστη μου, όλα πρέπει να γίνονται ύστερα από μισό ή ένα χρόνο, ή άυριο; Που ξέρω εγώ ρε φίλε ότι αύριο δε θα με πατήσει μια νταλίκα στο δρόμο, και όλα μου τα θέλω θα πάψουν να υπάρχουν; Όχι, βέβαια, όπως μου λένε οι άλλοι, σίγουρα θα ζεις αυριο για να δεις όλα σου τα θέλω να πραγματοποιούνται. Και πως είσαι τόσο σίγουρος ρε φίλε; Ο ίδιος ο θεός είσαι; Ελπίζω αυτή τη φορά να με ακούσουν και να μη μου απαντήσουν με μισόλογα.

Ακόμα ψάχνω να βρω κάτι που να βγάζει ένα νόημα. Ίσως να είναι αυτή εδώ η "κατάθεση"
Περίεργο...