Για τις "παλιές" τις μέρες...

Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Σκέφτομαι τα παλιά τα χρόνια. Τότε που είχα δει πολύ λίγους χειμώνες αλλά ένα περισσότερο καλοκάιρι. Που έτρεχα στα χωράφια με τη γιαγιά και τον παππού κυνηγόντας κότες. Και ο θείος απέναντι έπαιζε φλογέρα, βάζοντας φαϊ στα αρνάκια να φάνε. Έξω κρύω. Τότε ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έλαμπε πάνα απ' τα κεφάλια μας διώχνοντας τα σύννεφα κια τσουρουφλίζοντας το σβέρκο μας. Τα ζαρομένα χέρια της γιαγιάς με είχαν πιάσει σε μια στιγμή για να με χαίδέψουν. Του παππού αργότερα... Π'ερασαν χειμώνες. Η μέση της γιαγιάς έσπασε, δεν βαστάει να τρέχει άλλο. Τα χέρια του παππού άλλο βάρος δεν αντέχουν. Κοιτάζουν εμάς με χαρμολύπη. Γιατί θυμούνται τους στίχουν: "Να 'ταν τα νίατας δυο φορές, τα γειρατειά καμία...", ξέροντας ΄΄ομως ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Και έτσι αρχίζουν να ξεχνάνε, να ξεχνάνε. Και κάποτε μας αφήνουν, απαρηγόρητους που δεν έχει βρεθεί, όπως έλεγε πριν χρόνια ένα μάθημα το ποτό απ'τον αράπη για να δώσουμε στη γιαγιά και στον παππού για να μείνουν ζωντανοί...

Στον παππού και στη γιαγιά

Σκέψεις για τη ζωή

Εδώ και μερικό καιρό σκέφτομαι τα πράγματα που έπραξα στη ζωή μου, το αν ήταν σωστά λάθος, κτλ. Ο Οσκαρ Ουάιλντ είχε πει κάποτε ότι τις σωστές τις αποφάσις τις παίρνουμε αργά. Δίκιο είχε. Και εγώ μόλις τώρα άρχισα να πράτω σωστά. Παλιότερα, σύμφωνα με τους περισσότερους ήμουν λάθος. Ήμουν; Περίεργο, ούτε και εγώ δεν μπορώ να τα ξεκαθαρίσω, πόσο μάλλον οι άνθρωποι γύρω μου. Παλιότερα κάπνιζα, για λίγο διάστημα, που με στιγμάτισε για κάμποσο καιρό. Έπειτα ακολούθησε η κατάθλιψη, και τέλος η υποχονδρία. Όπως λέει ο κόσμος, πρέπει αν είμαι χαζός για να σκεφτομαι και να πράτω τουλάχιστον αυτά τα πράγματα. Είμαι; Είναι αυτοί έξυπνοι; Ανθρωπάκια που πέφτουν για ύπνο, νομίζοντας ότι έχουν περάσει τη μέρα που μόλις έπρεπε ζώντας και πως την επόμενη θα είναι υγιείς, νέοι και δυνατοι. Κάποτε ήμουν και εγώ έτσι. Κα χαμογελούσα, στις ψευδεσθήσεις μου.